Σάββατο 16 Μαρτίου, ναι μπήκε αισίως ο Μάρτης και εμείς ούτε που το καταλάβαμε. Ο καιρός έχει τρελάθει μια ζέστη, μία κρύο, μία αέρας και μία βροχή. Το καρναβάλι έφτασε και αύριο τελειώνει και για πρώτη φορά δεν θα βρίσκομαι στην καρδιά του αλλά σε μια άλλη γιορτή, την γιορτή της έδβομης τέχνης, το 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλόνικης. Ταινίες, ντοκιμαντέρ, εθελοντές, ήλιος, καφές, κρασί, ωραία ντυσίματα, χιπστερ διάθεση αυτές είναι οι λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό, όταν σκέφτομαι το φεστιβάλ. Και δεν υπάρχει καλυτερο συναίσθημα πίστεψε με από το να είσαι με καλή πάρεα και να κάθεσαι αναπευτικά στην άνετη πολυθρόνα της αίθουσας και να ταξιδέυεις σε άλλα μέρη σε μέρη διαφορετικά, σε χώρες που υποφέρουν, σε ανθρώπους που είναι αιχμάλωτοι λόγου της ίδιας της ύπαρξης τους, σε ανθρώπους που η ζωή τους στέρησες όλα όσα εσύ έχεις, σε κόσμους που τα καθημερίνα πράγματα φαντάζουν ιδανικά. Πόλεμοι, ανθρώπινες ιστορίες, ναρκωτικά, αρρώστιες, βιογραφίες, ομοφυλοφιλία, διαστοφή αλλά και αγάπη, πάθος, όρεξη, έμπνευση, τόλμη, ζεστασιά. Όλων των ειδών τα συναισθήματα να κάνουν παρέλαση μπροστά από τη μεγάλη οθόνη και εσύ εκεί να κάθεσαι αμέτοχος και να αισθάνεσαι τόσο μικρός και ευάλωτος αλλά και τόσο ασφαλής. Και μετά έρχεται το τέλος βγαίνεις από την αίθουσα και επανέρχεσαι στην πραγματικότητα όποια και να είναι αυτή....

Άρια Μεσοροπιάν

Η αρχή του τέλους 

Στο άκουσμα της «αρχής του τέλους» μην βάζεις στο μυαλό σου κάτι κακό όπως το τέλος της ζωής σου ή το τέλος του κόσμου όχι σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι σε κάτι τέτοιο. Λέγοντας αρχή εννοώ την έναρξη του εαρινού εξαμήνου και λέγοντας τέλος εννοώ το τέλος της φοιτητικής ζωής. Αυτό λοιπόν το εξάμηνο σηματοδοτεί για μένα όπως και για πολλούς άλλωστε το τέλος των πιο ξέγνοιαστων χρόνων. Συναισθήματα πολλά, εμπειρίες ακόμη περισσότερες, τρελές καταστάσεις να έχεις να θυμάσαι για μια ολόκληρη ζωή παρόλο που τόσες πολλές σκέψεις περνάνε από το  μυαλό μου σαν μια χρονομηχανή που κάνει flashback σε αυτά τα 3,5 χρόνια  δεν μπορώ να αποφασίσω τι να πρωτογράψω, μόνο πιάνω το πρόσωπο μου να σχηματίζει ένα φευγαλέο μειδίαμα .

Αν μου ζητούσες μια λέξη για να σου περιγράψω τα συναισθήματα μου θα ήταν αυτή της γλυκιάς νοσταλγίας (άρα δυο λέξεις). Ατέλειωτοι καφέδες, αμέτρητα ξενύχτια, έρωτες, φιλίες, τσακωμοί, εργασίες, καρναβάλια, γιορτές όλα σε μια συνεχή επανάληψη. Αν πάλι μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω δεν θα άλλαζα τίποτα μα τίποτα (αχ και να μπορούσα να το κάνω αυτό). Και τώρα να είσαι 4 έτος, και ήδη τελειώνει ο Φλεβάρης έχεις το πολύ 4 μήνες ακόμη και μόνο 5 μαθήματα για πτυχίο συν την πτυχιακή σου που είναι στα τελειώματα. Για μένα ισχύει ένα μότο που λέει «Δεν κάνουμε παρέα με όσους παίρνουν πτυχίο στα 4 χρόνια». Η αλήθεια είναι ότι πάντα  το Η΄Εξάμηνο μου φαινόταν τόσο μα τόσο μακρινό σαν να μην υπήρχε και μόλις πριν ένα μήνα συνειδητοποίησα ότι όντως έφτασε και τρέχει με απειλητικά μεγάλη ταχύτητα προς το τέλος του.

 Το αίσθημα ότι πας στην σχολή και κάθε μέρα είναι η τελευταία σου σε αγχώνει ακόμα περισσότερο. Αλλά ας αφήσουμε τα περί σχολής δεν υπάρχει αυτήν την περίοδο χειρότερο πράγμα από τις συζητήσεις του τι θα κάνεις μετά. Με ένα αβέβαιο επαγγελματικό μέλλον να απλώνεται μπροστά σου και με ένα άγχος για το αν και πότε οι κόποι σου θα ανταμειφθούν και για το τι θα κάνεις μετά τις σπουδές προσπαθείς να πορευθείς και να βάλεις τις σκέψεις σου μια τάξη για να συνεχίσεις. Μαζί με όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και η κατάληξη της παρέας σου, που θα πάνε οι φιλίες σου: θα γυρίσουν στο πατρικό τους, θα παραμείνουν στο τόπο σπουδών τους, θα μεταναστεύσουν και άραγε τι θα γίνει μετά: θα διασπαστείτε, θα σας χωρίσουν οι διαφορετικοί τρόποι ζωής και εργασίας καθώς και το αιώνιο  ερώτημα του τύπου «τίποτα πλέον δεν θα είναι όπως παλιά».

Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει μετά όλοι κάνουν σχέδια, προβλέψεις και υποθέσεις άλλοι απαισιόδοξοι άλλοι λίγο πιο αισιόδοξοι άλλο να βλέπουν το μετά με αβεβαιότητα και το πριν με νοσταλγία. Και να μην τελειώνεις τώρα το γνωρίζεις ότι θα έρθει η στιγμή που και θα τελειώσεις και θα ορκιστείς και γιατί όχι και να δουλέψεις λέμε τώρα. Κράτα λοιπόν σε ασφαλές σημείο τις εμπειρίες σου, τα λάθη και τις ωραίες στιγμές αυτών των χρόνων και έχοντας όλα αυτά στο μυαλό σου προσπάθησε να πορευτείς. Όσον αφορά τους ανθρώπους που γνώρισες και αγάπησες μην σε νοιάζει όσοι είναι να μείνουν στην ζωή σου θα μείνουν για πάντα.

p.s: Καλό πτυχίο και καλή ζωή! 

Άρια Μεσοροπιάν

Διάβασμα μόνος ή με παρέα;

Και ναι μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων έφτασε για όλους εκείνη η κουραστική περίοδος του Ιανουάριου-Φεβρουαρίου που ονομάζεται «Εξεταστική» και που στο άκουσμα της όλοι οι φοιτητές αγανακτούν ενώ μέσα τους εύχονται να την εξαφάνιζαν με ένα μαγικό ραβδάκι. Διάβασμα, διάβασμα και πάλι διάβασμα και ωχ! «δεν διάβασα» αυτή είναι η λέξη που χαρακτηρίζει την περίοδο που διανύουμε. Και τώρα έρχεται το δίλημμα διάβασμα μόνος ή με παρέα;

Διάβασμα με παρέα

Λοιπόν το διάβασμα με παρέα ακούγεται σίγουρα πολύ πιο διασκεδαστικό από το να διαβάζεις μόνος έχοντας μοναδική συντροφιά τον εαυτό σου, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το διάβασμα με έναν φίλο  μπορεί να είναι άκρως αποτελεσματικό καθώς μπορεί να έχετε κανονίσει τον χρόνο, τον χώρο και τον τρόπο διαβάσματος. Σε ένα ευρύχωρο χώρο σπιτιού, σε μια καφετέρια που προορίζεται για αυτό τον σκοπό (του διαβάσματος και καλά) ακόμη και στην βιβλιοθήκη της σχολής σου. Σε συνοδεία με λίγη καλή μουσικούλα και τα απαραίτητα εφόδια (φαγώσιμα και μη) τι καλύτερο από το να είσαι μαζί με τον κολλητό-ή σου και να περνάτε παρέα τον γολγοθά του διαβάσματος. Επίσης σε περίπτωση που εσύ παραδόσεις όπως λένε τα όπλα τότε θα βρίσκεται  εκεί ο φίλος σου και θα σε παροτρύνει στο να συνεχίσεις. Έχεις απορίες, βαριέσαι, δεν την παλεύεις άλλο; Ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος αλλά ότι περνάς το ίδιο που περνάει και αυτός που βρίσκεται στον ίδιο χώρο μαζί σου. Και φτάνοντας στο τέλος μιας ατελείωτης ( λέμε τώρα) μέρας μελέτης τότε είναι που ανταμείβεται τους εαυτούς σας  με ένα χαλαρό (που ποτέ δεν είναι ένα χαλαρό) ποτάκι.

Διάβασμα μόνος

Πες μου όχι θέλω να μου πεις τι καλύτερο από το να διαβάζεις μόνος σου, να καθορίζεις εσύ πότε και τι θα διαβάσεις, τι ώρα θα κάνεις  διάλειμμα, ποιες δικαιολογίες θα βρεις για να μην διαβάσεις και να κάνεις οτιδήποτε άλλο (βλέπε ξεσκόνισμα σπιτιού κτλπα). Όχι στο μοναχικό διάβασμα έχεις όλων των ειδών τις ανέσεις, ξαπλώνεις στο κρεβάτι , αράζεις στον καναπέ, παίρνεις το θέμα πιο σοβαρά και κάθεσαι στο γραφείο σου (αν έχεις), φτιάχνεις έναν ζεστό αχνιστό καφέ και έχοντας κάνει φοβερή προσπάθεια να συγκεντρωθείς ξεκινάς με απόλυτη αφοσίωση την μελέτη σου. Στο διάβασμα μόνος σου μπορείς αν σου έρθει εκείνη την στιγμή να σηκωθείς να βγεις από το σπίτι, ή να πας μέχρι το σαλόνι να δεις λίγη τηλεόραση ή και να χωθείς κάτω από τα παπλώματα σου. Άσε που καταβάθως ξέρεις ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση να διαβάσεις μαζί με κάποιον φίλο σου, γιατί εκεί που θα διαβάζετε θα θυμηθείτε τι έγινε χθες, θα σχολιάσετε κάτι που σας έκανε εντύπωση προχθές και θα καταλήξετε να μιλάτε για το που θα πάτε το βράδυ για ποτό. Επιπλέον μην ξεχνάς ότι ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο διαβάσματος άλλος διαβάζει «από μέσα του» άλλος τα λέει δυνατά, καθώς και τον δικό του χρόνο, άλλος κάνει μισή ώρα για μια σελίδα άλλος πάλι πέντε λεπτά.

p.s Όσο δελεαστικό και αν σου ακούγεται το διάβασμα με παρέα πίστεψε με δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από την δική σου ατομική παρέα συντροφιά με μια ζεστή κούπα καφέ.

'Αρια Μεσοροπιάν

Επιστροφή στο  «χωριό»

Ακούγοντας τον όρο επιστροφή στο χωρίο μην φαντάζεσαι την αποκέντρωση και την μόνιμη εγκαθίδρυση  στο χωριουδάκι σου. Γράφοντας επιστροφή εννοώ την επιστροφή σου, μου, μας στο πατρικό μας για τις διακοπές των Χριστουγέννων κάτι δηλαδή πολύ πιο απλό και εφήμερο. Ναι ναι το ξέρω τα πλεονεκτήματα είναι πολλά και εσύ τώρα που μπήκε ο Δεκέμβριος έχεις βάλει πάνω από το προσκεφάλι σου σε γραμμές τις ημέρες αυτού του μήνα και κάθε βράδυ σβήνεις από μια ανυπομονώντας να έρθει εκείνη η μέρα που θα φτιάξεις την βαλιτσούλας και θα πάρεις το πρώτο τρένο, λεωφορείο, καράβι για να αναχωρήσεις για τα «πάτρια» εδάφη. Και σε ρωτάω εγώ τώρα το σκέφτηκες καλά, όχι πες μου το σκέφτηκες;

Εντάξει μην τρομάζεις σίγουρα το να γυρίσεις σπίτι σου για λίγες μέρες φαντάζει ιδανικό γιατί θα έχεις έτοιμο ζεστό φαγητό της μαμάς, φρεσκοπλυμένα ρουχαλάκια, δεν θα ανησυχείς για το αν θα ξεμείνεις και σίγουρα θα έχεις άπλετο χρόνο να τον περάσεις με τους παιδικούς σου φίλους και παλιούς συμμαθητές και να θυμηθείς τι έκανες πριν «εισήχθης» στην φοιτητική ζωή.

Ας χλευάσουμε λοιπόν λίγο αυτήν την πολυπόθητη επιστροφή στο χωρίο και ας τις δώσουμε μια δόση ειρωνείας ονομάζοντας την και πολιτισμικό σοκ. Μα και βέβαια είναι γιατί σκέψου εσένα αραχτό στον καναπέ σου με τον υπολογιστή στα πόδια σου για ώρες, από κάτω από τον καναπέ κούπες μισογεμάτου καφέ, πιο μετά μπίρες αλλά και γόπες από σβησμένα τσιγάρα πράγματα τα οποία θα τα μαζέψεις την επόμενη μέρα και αν. Ναι αυτή η εικόνα δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί στο πατρικό σου σπίτι εκεί φαντάσου να κάθεσαι στον καναπέ ενώ τις περισσότερες φορές θα τσακώνεσαι με τους γονείς για το τι θα δείτε στην τηλεόραση όσον αφορά καφέδες, μπίρες και τσιγάρα δεν νομίζω καν να υπάρχουν.

 Συνεχίζω με το γεγονός του τετριμμένου για πολλούς πρωινού ξυπνήματος το οποίο αν δεν προέρχεται από την μητέρα σου σίγουρα θα προέρχεται από την συνεχόμενη φασαρία που θα κάνουν γονείς ,αδέλφια, σκυλιά, γατιά κτλ. Ας πάμε στο φαγητό εδώ αγαπητέ αναγνώστη θα έχεις πρόβλημα διότι θα σε «μπουκώνουν» μανάδες, γιαγιάδες όλες τις ώρες της ημέρας με λογιών λογιών φαγητά και γλύκα και ένα είναι σίγουρο ότι θα γυρίσεις με δύο τρία κιλάκια παραπάνω. Σε αυτές τις περιπτώσεις ανοίγεις το ψυγείο και εκεί που έχεις συνηθίσει να βλέπεις στο δικό σου πάντα ψυγείο μια ανοιγμένη μουστάρδα, ένα σάπιο μήλο και ένα ληγμένο γάλα σε αυτό το ψυγείο των γονιών σου είναι λες και διακτυνίζεσαι και μεταφέρεσαι σε ένα σουπερμάρκετ καθαρό, αστραφτερό, γεμάτο με λογής λογής εδέσματα.

Η πιο κατά την γνώμη μου εφιαλτική κατάσταση των Χριστουγέννων είναι τα οικογενειακά τραπέζια και δεν εννοώ αυτά με γονείς και αδέλφια αλλά αυτά τα τρομακτικά με θείες, θείους ξαδέλφια κουμπάρες και όλων των ειδών συγγενείς. Ναι για αυτά μιλάω για εκείνα τα τραπέζια που ο καθένας βγάζει την χολή του με ερωτήσεις του τύπου «Πότε τελειώνεις Μαράκι;» «Χρωστάς πολλά ακόμα Γιώργο;» «Τι θα κάνεις μετά τις σπουδές σου;» « Κανά αμόρε υπάρχει;» και το τελευταίο « Η ξαδέλφη σου τελείωσε το μεταπτυχιακό της και τώρα κάνει την διατριβή της πάνω στην αναπαραγωγή της πέστροφας» Ναι ναι ναι αυτά και άλλα πολλά, αυτές οι απαίσιες αλλά και συνάμα διαχρονικές συζητήσεις που σε κάνουν να αισθάνεσαι σαν να βρίσκεσαι στην ιερά εξέταση και έχεις να απολογηθείς για το πιο αισχρό και δολοφονικό έγκλημα. Αλλά μην σε νοιάζει γιατί και σύ όταν γίνεις θείος, θεία κτλ τέτοια θα ρωτάς και μπορεί και χειρότερα. Τέλοςπαντων όποιος καταφέρει να μείνει αλώβητος από τα οικογενειακά πυρά και να κάνει το κομμάτι του είναι πολύ τυχερός ( εγώ δυστυχώς δεν είμαι ένας από αυτούς).

Και τώρα πάμε στην στιγμή που ετοιμάζεσαι και παρφουμαρίζεσαι για να βγεις έξω για ένα καφέ η ένα ποτάκι για να θυμηθείς τα παλιά αλλά και για να μάθεις τα καινούρια- ολόφρεσκα κουτσομπολιά της μικρής σου κοινωνίας. Κάθεσαι λοιπόν στην καφετέρια που σύχναζες, παραγγέλλεις τον καφέ σου ανάβεις τον τσιγάρο σου (αν καπνίζεις) και λες στον φίλο σου «Για πες..». Αυτές λοιπόν είναι οι απολαυστικές στιγμές που μαθαίνεις τα πάντα για τους πάντες την στιγμή που από μπροστά σου περνάνε μόνιμοι και μη κάτοικοι της περιοχής σου, άκυρες φάτσες ατόμων που ανέκαθεν χλεύαζες αλλά και  κραυγαλέα ντυσίματα τα οποία κάνουν τις κόρες των ματιών σου να διαστέλλονται..

p.s Μην ανησυχείς δεν πρόκειται να πάθεις κάτι η επιστροφή στο χωριό για τις γιορτές διαρκεί το

Άριας Μεσοροπιάν

 πολύ 10 μέρες… Καλά μας Χριστούγεννα!

Ένα βράδυ στη Βαλαωρίτου

Μόλις σταμάτησαν λίγο οι βροχές για σήμερα, γίναμε μούσκεμα, αλλά η διάθεση να αρχίσουμε να τραγουδάμε για ακόμα ένα βράδυ « Σ’αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα» είναι παρούσα. Στρίψαμε στο αγαπημένο στενό της Βαλαωρίτου και κατευθυνθήκαμε στην οδό Συγγρού.

Τώρα που το συλλογίζομαι, όσες φορές και αν ερχόμαστε εδώ είναι λες και ερχόμαστε πάντα για πρώτη φορά. Όταν είχα πρωτοκατέβει την Βαλαωρίτου  νόμιζα πως είμαι σε μια μικρογραφία του Θησείου ή της Πανόρμου στην Αθήνα, έτσι μου φαίνεται πιο οικεία, πιο ζεστή. Μια μέρα είπαμε πως η Συγγρού χωρίς εκείνη τη σειρά με τα φωτάκια που κρέμονται ανάμεσα σε δύο κτίρια προς το τέλος της, δεν θα ήταν ίδια. Είναι σαν να της δίνουν μια άλλη αίγλη και ας είναι απλά φωτάκια.

Καθόμαστε όπου βρούμε, σχεδόν στριμωχτά, είναι όλα γεμάτα για ακόμα ένα βράδυ. Έρχονται τα πρώτα κρασάκια και όλοι γελάμε πονηρά, τα μικρά ποτηράκια γεμίζουν και αδειάζουν σαν να είναι τρύπια. Λεφτά δεν έχουμε, αύριο τι θα κάνουμε δε ξέρουμε, μα δεν έχουμε καμία διάθεση να χαλαστούμε. Φέρε σερβιτόρε μου ακόμα ένα μισόκιλο!

Οι συζητήσεις μας κυμαίνονται πάνω-κάτω στις ίδιες που κάνουμε κάθε φορά: σχέσεις και πάλι σχέσεις. Μου στείλε αυτός, τι θα κάνω με αυτή, πότε να μιλήσω στον άλλο και πάει λέγοντας. Μονίμως με κάτι να ασχολούμαστε και κάτι να μας τρώει. Κάτι να γεμίζει η σκέψη μας, να πούμε πως είχαμε κάτι να μας βασανίζει. Και πάντα καταλήγω στο πόσο δύσκολές, ή μάλλον πόσο δύσκολες κάνουμε εμείς οι άνθρωποι τις ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ μας. Είτε αυτές είναι ερωτικές, φιλικές, οικογενειακές.

Μετά από λίγη ώρα και αρκετά μισόκιλα τα κεφάλια μας γίνονται πιο βαριά και οι σκέψεις μας πιο έντονες. Στρίβω λίγο την καρέκλα μου προς το πλάι να παρατηρήσω λίγο τον κόσμο που κάθεται τριγύρω στο μαγαζί. Δυο τραπέζια δεξιά κάθεται ένα ζευγάρι. Ίσως το πιο όμορφο ζευγάρι που έχω δει μέχρι σήμερα. Η κοπέλα φόραγε στο κεφάλι της ένα όμορφο λουλουδάτο μαντίλι, στους ώμους της όμως δεν έπεφταν μαλλιά. Δεν ήθελα να την χαρακτηρίσω «άρρωστη». Οι άνθρωποι που καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν κατάματα τις ουσιαστικές δυσκολίες που έρχονται στις ζωές μας χωρίς ποτέ να τις περιμένουμε και τα καταφέρνουν, για μένα είναι απόλυτα υγιείς.

Το αγόρι την κοίταζε με μια απροσδιόριστη χαρά και περηφάνια. Τον έβλεπες και έλεγες πως αν του την πείραζε κανείς, θα μπορούσε να κάνει τα πάντα για αυτή. Μόνο και μόνο επειδή αυτή η κοπέλα ήταν πραγματικά όμορφη και ανεκτίμητη για αυτόν. Μπορούσες να τους χαζεύεις για ώρες ολόκληρες, μόνο και μόνο για να πάρεις λίγο από αυτό το μοναδικό που είχαν αυτοί οι δύο άνθρωποι.

Με έπιασαν και μένα οι σκέψεις και άρχισα να συλλογίζομαι. Κοίταξα τα φωτάκια στο τέλος του δρόμου και σκέφτηκα πόσο εύκολα μπορούμε να τα κάνουμε όλα αν έχουμε ανθρώπους να μας στηρίζουν. Έρωτες, φίλους και οικογένεια. Γυρνάω την καρέκλα πάλι στα κορίτσια μου, τις κοιτώ, χαμογελώ και σηκώνω το χέρι : « Σερβιτόρε, φέρε ακόμα ένα μισόκιλο» !

Της Έλενας Φώτου

Μπερδεμένη εποχή με μπερδεμένες απαντήσεις και ζαλισμένους ανθρώπους. Ένας τυφώνας, μια λίστα, ένας δημοσιογράφος , πολλές απεργίες. Άραγε τι γίνεται αναρωτιέσαι; Που οδεύουμε; Και τέλος πάντων πλησιάζει το τέλος του κόσμου σε ένα μήνα και 7  ημέρες ή μήπως το τέλος του κόσμου δεν έχει τόσο τι σημασία μια βιβλικής καταστροφής  αλλά το τέλος  της καθημερινότητας του μέσου ανθρώπου εν όψει των οικονομικών προβλημάτων; Και ανάμεσα σε όλα αυτά εσύ που βρίσκεσαι απλός θεατής ενός θεάτρου του παραλόγου ή πρωταγωνιστής μια παράστασης που δεν έχει παιχτεί ακόμα;

Η πραγματική άνθηση πηγάζει από μέσα μας η μόρφωση και η παιδεία είναι σίγουρα βασικές αξίες  άλλα η ουσιαστική αξιοποίηση τους έγκειται στο πως ο κάθε άνθρωπος θα τις εκλάβει νοητικά και θα μπορεί αργότερα να τις πραγματώσει στην καθημερινότητα του. Εκτός των άλλων πρέπει να αναζητήσουμε εσωτερικά και ψυχικά και όχι υλικά  την ουσία της ζωής. Πρέπει να θέσουμε ερωτήματα στον εαυτό μας σε μια προσπάθεια να βρούμε το τι πραγματικά μας κάνει ευτυχισμένους .Θες αυτό να είναι η φιλία, η αγάπη, ο έρωτας ,η οικογένεια, η συντροφικότητα , οι τέχνες, η δημιουργία; Δεν γνωρίζω, το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι ο καθένας γνωρίζει πολύ καλά το τι τον  κάνει ευτυχισμένο και θα είναι καλό να χρησιμοποιεί αυτήν την γνώση.

Πρέπει ο καθένας προσωπικά να αναλάβει τις ευθύνες των πράξεων του, πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε αδιάφοροι , δειλοί και αμέτοχοι στα όσα γίνονται…Το να χαλάς είναι εύκολο το να δημιουργείς  όμως; Ειδικά το να δημιουργείς προκειμένου να σωθείς…

p.s Ας έχουμε έναν πιο δημιουργικό Νοέμβρη!

Άρια Μεσοροπιάν